Praga

Obszar wokół Pragi był zamieszkany od czasów prehistorycznych i istnieją dowody osadnictwa celtyckiego i germańskiego na tym obszarze w pierwszym tysiącleciu pne. W VI wieku ne słowiańskie plemię Czechów założyło ufortyfikowaną osadę na wzgórzu z widokiem na Wełtawę, która później stała się Zamkiem Praskim.

W IX i X wieku Praga stała się centrum powstającego państwa czeskiego, rządzonego przez dynastię Przemyślidów. Pierwszy chrześcijański kościół w Pradze, św. Jerzego, został zbudowany w X wieku, a pierwszy czeski książę, który został ochrzczony, również otrzymał imię Wacław.

W XI wieku zbudowano romańską bazylikę św. Wita, którą później zastąpiła obecna gotycka katedra o tej samej nazwie. W tym czasie Praga stała się ważnym centrum handlowym i kulturalnym w Europie Środkowej.

W XIV i XV wieku Praga była stolicą Świętego Cesarstwa Rzymskiego i rezydencją króla. Miasto szybko się rozwijało, a w tym czasie powstało wiele jego najsłynniejszych zabytków, w tym Most Karola i Rynek Starego Miasta.

XVI i XVII wiek były naznaczone konfliktami religijnymi, w których większość ludności stanowili protestanci, a rządząca dynastia Habsburgów była katolikami. W 1620 r. siły protestanckie zostały pokonane w bitwie pod Białą Górą, a miasto zostało zajęte przez wojska katolickie. W tym czasie ludność żydowska miasta została również zmuszona do przeniesienia się do getta.

W XVIII i XIX wieku Praga przeżywała okres rozwoju gospodarczego i kulturalnego, a także znaczącego rozwoju architektonicznego. W tym czasie powstał barokowy kościół św. Mikołaja, podobnie jak wiele innych pałaców i budynków użyteczności publicznej.

W XX wieku Praga była miejscem kilku ważnych wydarzeń historycznych. Podczas II wojny światowej miasto było okupowane przez wojska hitlerowskie. W 1948 r. władzę Czechosłowacji przejęła partia komunistyczna, a Praga stała się stolicą państwa socjalistycznego. Aksamitna rewolucja 1989 roku przyniosła upadek komunizmu w Czechosłowacji, a kraj powrócił do demokracji.

Dziś Praga jest kwitnącym miastem o bogatym dziedzictwie kulturowym i popularnym celem turystycznym. Jego historyczne centrum zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, a liczne muzea, galerie i teatry nadal prezentują artystyczne i intelektualne osiągnięcia miasta.

Zegar składa się z trzech głównych części: tarczy astronomicznej, tarczy kalendarza i tarczy zegara.

Astronomiczna tarcza pokazuje ruch słońca i księżyca, a także znaki zodiaku. Tarcza kalendarza wyświetla aktualny dzień miesiąca oraz aktualną fazę księżyca. Tarcza zegara wyświetla czas w godzinach i minutach.
Na zegarze znajduje się również procesja Dwunastu Apostołów, która odbywa się co godzinę i której towarzyszy bicie dzwonów. Podczas tej procesji postacie apostołów pojawiają się w dwóch małych okienkach nad tarczą zegara, a za nimi idzie Śmierć, która wybija czas na dzwonku.
Na przestrzeni wieków zegar przechodził kilka napraw i renowacji. Pod koniec XV wieku zegar został prawie zniszczony podczas antyreligijnego ruchu husyckiego. Został on jednak później odrestaurowany pod koniec XIX wieku przez zegarmistrza Josefa Manesa.
Oprócz swojego historycznego znaczenia zegar astronomiczny jest również uważany za ważny przykład średniowiecznej technologii i inżynierii. Jest symbolem bogatego dziedzictwa kulturowego Pragi i każdego roku przyciąga wielu turystów. Dziś zegar pozostaje popularną atrakcją turystyczną i nadal jest źródłem fascynacji i dumy mieszkańców Pragi.

Znaczenie kościoła wzrosło zwłaszcza po ustanowieniu w 973 roku biskupstwa Praskiego i powołaniu kolegium kanoników – św. Víta (Witus), która później stała się ważną instytucją kulturalną i administracyjną.

Katedra św. Víta jest jednym z najlepszych przykładów architektury gotyckiej w Europie. Służyła jako miejsce koronacji czeskich królów i królowych, a także miejsce wiecznego spoczynku kilku czeskich monarchów. Katedra, której ukończenie zajęło ponad 600 lat, jest świadectwem odporności Czechów i ich niezachwianego przywiązania do dziedzictwa kulturowego.

Początki św. Víta pochodzi z początku X wieku, kiedy książę czeski Vaclav nakazał budowę małego romańskiego kościoła pod jego wezwaniem. Kościół, znajdujący się na miejscu pogańskiej świątyni, służył miejscowej ludności słowiańskiej jako miejsce kultu. Na przestrzeni wieków kościół przechodził kilka renowacji i rozbudowy, ale dopiero w XIV wieku podjęta decyzja o budowie w tym miejscu nowej katedry.

W 1344-ym Carolus IV (Karol), cesarz Rzymski i król Czech, położył kamień węgielny pod nową katedrę. Katedra została zaprojektowana przez Macieja z Arras, francuskiego architekta, który wyobraził sobie wielką budowlę, która mogłaby rywalizować z wielkimi katedrami Europy. Niestety Matthias zmarł, zanim zdążył urzeczywistnić swoją wizję, a projekt przejął Peter Parler, niemiecki architekt.

Pod władzą Parlera budowa katedry trwała przez kilka dziesięcioleci, ale została przerwana przez wojny husyckie , serię wojen religijnych, które przetoczyły się przez Czechy w XV wieku. Wojny, które postawiły Kościół katolicki przeciwko wyznawcom czeskiego reformatora Jan Hus, doprowadziły do ​​zniszczenia wielu praskich kościołów i katedr, w tym św. Katedra Carolus. Dopiero pod koniec XV wieku wznowiono budowę katedry pod kierunkiem innego niemieckiego architekta, Benedykt Ried.

Budowa św.Víta została ostatecznie ukończona w 1929 roku, ponad 600 lat po położeniu kamienia węgielnego. Katedra, która charakteryzuje się wyjątkową mieszanką stylów gotyckiego, barokowego i neogotyckiego, jest świadectwem odporności i wytrwałości Czechów. Uważany jest za jeden z najważniejszych zabytków Pragi i co roku przyciąga tysiące turystów.

Wnętrze katedra jest równie imponująca, z witrażami, misternymi kamiennymi rzeźbami i ozdobnymi kaplicami. Najbardziej znanym elementem katedry jest katedra św. Vaclav, w której znajdują się relikwie św. Vaclav, patrona Republiki Czeskiej. Kaplica, ozdobiona drogocennymi kamieniami i płatkami złota, uważana jest za jeden z najwspanialszych przykładów sztuki gotyckiej w Europie.

Podczas wieków katedra odegrała ważną rolę w historii Republiki Czeskiej. Służył jako miejsce koronacji kilku czeskich królów i królowych, w tym Carolus IV, który został koronowany na króla Czech w 1347 roku. Służył również jako miejsce spoczynku kilku czeskich monarchów, w tym Carolus IV i jego syna Vaclav IV.

Dzisiaj katedra – jedna z najpopularniejszych atrakcji turystycznych Pragi. Odwiedzający mogą zwiedzać liczne kaplice, krypty i galerie katedry oraz podziwiać jej oszałamiającą architekturę i dzieła sztuki. Niezależnie od tego, czy jesteś miłośnikiem historii, czy miłośnikiem architektury, św.Víta to miejsce, które trzeba zobaczyć i które z pewnością pozostawi niezatarte wrażenie.

Kampa Park, położony na południowym krańcu wyspy, jest popularnym miejscem spotkań mieszkańców i turystów, oferującym miejsca na piknik, malownicze spacery i plac zabaw dla dzieci.

Wyspa znajduje się w sercu Pragi i jest jednym z najbardziej bogatych historycznie i malowniczych obszarów miasta. Nazwa wyspy pochodzi od staroczeskiego słowa „kampa”, które oznacza „wyspę” lub „brzeg rzeki”. Pierwsza udokumentowana historia wyspy Kampa sięga XII wieku, kiedy wyspa była wykorzystywana do rolnictwa i rybołówstwa. W XV wieku na Wełtawie zbudowano most łączący wyspę z lądem, aw XVII wieku wyspa Kampa stała się popularnym miejscem zamieszkania bogatych kupców i szlachty miasta.

W XIX wieku Kampa przeszła poważną transformację, gdy w Pradze zapanowała industrializacja. Wyspa stała się domem dla wielu ważnych budynków przemysłowych i fabryk, w tym elektrowni, wodociągu i kilku browarów. Pomimo uprzemysłowienia wyspa Kampa pozostała popularną dzielnicą mieszkaniową, przyciągającą wielu artystów, intelektualistów i polityków.

Po drugiej wojnie światowej wyspa przeszła kolejną transformację, gdy miasto Praga zaczęło się modernizować i przebudowywać. Wiele starych budynków przemysłowych zostało zburzonych, a wyspa została przekształcona w park i dzielnicę mieszkaniową. W latach 80-ych wyspa zyskała nowe znaczenie kulturowe, ponieważ powstało Muzeum Kampa prezentujące sztukę nowoczesną i współczesną z całego świata.

Przywódcy Pragi uznali potrzebę nowego centrum obywatelskiego, które odzwierciedlałoby status miasta jako ważnego centrum kulturalnego i politycznego w Europie Środkowej.

W 1901 r. rada miejska ogłosiła konkurs. Wygrały zespół czeskich architektów i artystów pod kierownictwem Antonín Balšánek i Osvald Polívki. Zwyciężył projekt okazałego budynku w stylu Art Nouveau, łączącego elementy tradycyjnej czeskiej architektury z najnowszymi europejskimi trendami projektowymi.

Budowę Domu rozpoczęto w 1905 r., a zakończono w 1912-ym. W budynku znajduje się reprezentacyjny hol wejściowy, duża sala koncertowa, kawiarnia, restauracje i inne pomieszczenia ogólnodostępne. Został on ozdobiony malowidłami ściennymi, mozaikami i rzeźbami niektórych czołowych artystów tamtych czasów, w tym Alfons Mucha, Jan Preisler i Josef Mařatki.

Dom szybko stał się centrum życia kulturalnego i politycznego Pragi. Odbywały się w nim koncerty, wystawy sztuki, wiece polityczne i inne wydarzenia. Wiele ważnych czeskich osobistości, takich jak prezydent Tomáš Garrigue Masaryk i pisarz Franz Kafka, uczestniczyło w wydarzeniach w Miejskim Domu.

Po II wojnie światowej budynek został odrestaurowany i ponownie otwarty w 1947 r. Jednak w okresie PRL-u Miejski Dom popadł w ruinę i służył m.in. różnych celów, w tym jako klub nocny i sklep.

Po upadku komunizmu w 1989 r. Miejskiemu Domowi ponownie przywrócono dawną świetność. Dziś jest popularnym celem zarówno turystów, jak i mieszkańców, i nadal jest gospodarzem różnorodnych wydarzeń kulturalnych, w tym koncertów, wystaw sztuki i przedstawień teatralnych.

Kościół powstał prawdopodobnie na miejscu wcześniejszej świątyni pogańskiej i był poświęcony św. Piotrowi i Pawłowi, patronom ziem czeskich.

Przez wieki kościół był wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany, odzwierciedlając zmieniające się gusta i style epoki. W XI wieku do kościoła dobudowano romańską absydę, a w XIV wieku gotycki chór. Podczas wojen husyckich początku XV wieku kościół został poważnie uszkodzony i popadł w ruinę.

Pod koniec XIX wieku podjęto duży projekt renowacji, kierowany przez architekta Josef Mockea. Mocker dobudował do kościoła neogotycką nawę i transept, nadając mu obecny wygląd. Wnętrze kościoła zdobią wspaniałe witraże i freski przedstawiające sceny z życia św. Piotra i Pawła.

Bazylika jest także miejscem spoczynku wielu wybitnych postaci z historii Czech, w tym kompozytora Antonín Dvořák, poety Karel Čapka i malarza Alfons Muchy. Kościół jest popularnym celem turystów odwiedzających Pragę, zarówno ze względu na jego znaczenie historyczne, jak i oszałamiającą architekturę.

Dziś Wyszehradzki kompleks twierdzy jest uznanym narodowym zabytkiem kultury, a Bazylika św. Piotra i Pawła jest symbolem czeskiej tożsamości narodowej i dumy. Jego bogata historia i znaczenie kulturowe sprawiają, że jest to ważny punkt orientacyjny w Pradze i miejsce obowiązkowe dla każdego, kto interesuje się czeską historią i kulturą.

Synagoga Staro-Nowa, Synagoga Maisela, Synagoga Klausena i Synagoga Pinkasa, a także najstarszy w Europie Cmentarz Żydowski.

W dzielnicy znajduje się wiele najważniejszych miejsc żydowskich w Pradze, w tym synagogi, cmentarz żydowski i muzeum poświęcone historii społeczności żydowskiej Pragi.

Historia dzielnicy żydowskiej sięga XIII wieku, kiedy Żydzi zaczęli osiedlać się w Pradze po wydaniu dekretu przez króla czeskiego Ottokar II. Dekret zezwalał Żydom na osiedlanie się w mieście i wykonywanie różnych zawodów.

W średniowieczu społeczność żydowska w Pradze szybko się rozrosła, a dzielnica żydowska stała się centrum życia i kultury żydowskiej w Europie Środkowej. Jednak żydowscy mieszkańcy Pragi byli często prześladowani i dyskryminowani, często zmuszani do życia w ciasnych i niehigienicznych warunkach.

W XVI wieku dzielnica żydowska została zniszczona przez pożar, a następnie została odbudowana z nowymi domami i synagogami. Wiele z tych budynków zostało zaprojektowanych w charakterystycznym stylu praskiego renesansu i stoją do dziś.

W XIX i na początku XX wieku dzielnica żydowska przeszła znaczące zmiany, ponieważ wielu jej mieszkańców zaczęło asymilować się ze społeczeństwem czeskim. Jednak okolica pozostała ważnym centrum życia i kultury żydowskiej i była domem dla wielu najbardziej wpływowych praskich żydowskich intelektualistów, artystów i myślicieli.

Dzielnica odegrała też znaczącą rolę w wydarzeniach II wojny światowej, kiedy naziści zajęli Pragę i rozpoczęli deportacje żydowskich mieszkańców do obozów koncentracyjnych. Wiele synagog i budynków w dzielnicy żydowskiej zostało uszkodzonych lub zniszczonych w tym okresie, a cmentarz żydowski został zbezczeszczony.

Po wojnie dzielnica żydowska przeszła gruntowną renowację i restaurację, a wiele jej zabytkowych budynków i synagog zostało odbudowanych lub naprawionych. Dziś dzielnica to tętniąca życiem i kwitnąca dzielnica, która przyciąga turystów z całego świata i jest ważnym symbolem odporności i wytrwałości praskiej społeczności żydowskiej.

Z najwyższej galerii można podziwiać nie tylko widok na całą Pragę, ale przy dobrej pogodzie także na dużą część Czech.

Wzgórze znajduje się w sąsiedztwie Małej Strany i oferuje panoramę miasta. Wzgórze Petřín jest popularnym celem turystycznym i słynie z różnych atrakcji, w tym wieży widokowej Petřín.

Wieża widokowa została zbudowana w 1891 roku z okazji Wystawy Jubileuszowej, imprezy w stylu Jarmarku Światowego z okazji 50-ej rocznicy panowania cesarza Austrii Franciszka Józefa I. Wieża została zaprojektowana przez architekta Františk Ulrich i była wzorowana na wieży Eiffla w Paryżu we Francji. Ma 63,5 metra wysokości i pierwotnie miał służyć jako konstrukcja tymczasowa, ale później został zachowany i stał się stałym elementem wzgórza Petřín.

Przez lata wieża przeszła kilka renowacji, w tym dodano windę i zainstalowano labirynt luster u podstawy wieży. Labirynt luster, zwany Labiryntem Alfa, jest jedną z najpopularniejszych atrakcji na wzgórzu Petřín i zapewnia zwiedzającym wyjątkowe i dezorientujące wrażenia.

Oprócz wieży na wzgórzu Petřín znajduje się również szereg innych atrakcji, w tym Ogród Petřín, Klasztor Strahov i Pałac Schwarzenberg. Ogród Petřín to park publiczny, z którego roztacza się malowniczy widok na miasto i jest popularnym miejscem pikników, relaksu i zwiedzania. Klasztor Strahov to zabytkowy klasztor, w którym mieści się biblioteka i browar, a pałac Schwarzenberg to barokowy pałac zbudowany w XVIII wieku.

Wzgórze Petřín i wieża widokowa Petřín stały się ikonicznymi symbolami Pragi i są popularnymi celami turystycznymi zarówno mieszkańców, jak i turystów. Wzgórze jest łatwo dostępne pieszo, tramwajem lub kolejką linową i zapewnia wyjątkowe i niezapomniane wrażenia dla odwiedzających.

Zaczęło się od małej ściany pokrytej graffiti, na której ludzie pisali wiadomości o pokoju i miłości. Z czasem mur rozrósł się i stał się symbolem oporu i wolności słowa. Ludzie gromadzili się pod murem, aby wyrazić swoje opinie i uczucia, a on stał się miejscem pokojowych protestów.

Po aksamitnej rewolucji w 1989 roku reżim komunistyczny został obalony, a mur stał się pomnikiem upamiętniającym Johna Lennona. Ludzie nadal pisali wiadomości o pokoju i miłości na ścianie, która stała się symbolem nadziei i wolności. Ściana była kilkakrotnie przemalowywana, ale napisy i graffiti pozostały, reprezentujące trwającą walkę o pokój i wolność.

Dziś Ściana Lennona jest popularnym miejscem turystycznym i jest postrzegana jako symbol wolności słowa i wypowiedzi. Ludzie z całego świata przybywają na ścianę, aby dodać własne przesłania nadziei, miłości i pokoju, czyniąc z niej żywy hołd dla Johna Lennona i świadectwo siły pokojowego oporu.

Pomimo swojej popularności, Ściana Lennona była przedmiotem kontrowersji. W ostatnich latach miasto próbowało uregulować graffiti na ścianie, ale wiadomości i sztuka nadal się pojawiały, dzięki czemu Ściana Lennona jest tętniącym życiem i ciągle zmieniającym się pomnikiem potęgi pokoju i miłości.

Projekt Tańczącego Domu został zainspirowany legendarnym duetem tanecznym Fred Astaire i Ginger Rogers. Budynek ma reprezentować ich słynną sekwencję taneczną z filmu „Top Hat”, z zakrzywionymi, płynnymi liniami fasady budynku reprezentującymi ruchy tancerzy.

Budowa domu nie była pozbawiona kontrowersji. Wiele osób w Pradze było początkowo sceptycznie nastawionych do niezwykłego projektu budynku, a niektórzy nawet krytykowali go jako nie może być w miejscu historycznej i tradycyjnej architekturze miasta.

Pomimo tej krytyki, Tańczący Dom został ukończony w 1996 roku i szybko stał się ukochanym punktem orientacyjnym w Pradze. Wyjątkowy projekt budynku i zabawny charakter sprawiły, że stał się on popularnym miejscem zarówno wśród turystów, jak i mieszkańców, a przez lata był prezentowany w wielu filmach, reklamach i programach telewizyjnych.

Dziś dom jest domem dla wielu firm, w tym hotelu, restauracji i centrum konferencyjnego. Budynek ma również taras na najwyższym piętrze z przepięknym widokiem na miasto, a także galerię sztuki współczesnej na parterze.

Ogólnie mówiąc, Tańczący Dom jest ważną i kultową częścią krajobrazu architektonicznego Pragi i służy jako świadectwo żywego i twórczego ducha miasta. Jego niekonwencjonalny design i zabawny charakter nadal inspirują i zachwycają gości z całego świata.

Rudolf urodził się w Wiedniu jako syn Maksymiliana II, który był także cesarzem Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Dorastał na kosmopolitycznym i tętniącym życiem intelektualnie dworze, gdzie zetknął się z szeroką gamą języków, kultur i idei. Otrzymał gruntowne wykształcenie z zakresu klasyki, matematyki i nauk przyrodniczych, rozwinął w sobie pasję kolekcjonowania dzieł sztuki, książek i ciekawostek.

Kiedy Rudolf doszedł do władzy w 1576 roku, odziedziczył rozległe i zróżnicowane imperium, które obejmowało znaczną część Europy Środkowej, a także część Włoch, Hiszpanii i Holandii. Był mecenasem sztuki i nauki i przyciągał na swój dwór wielu najbardziej utalentowanych artystów, uczonych i myślicieli swoich czasów. Sponsorował także wyprawy w odległe zakątki świata w poszukiwaniu rzadkich okazów i egzotycznej wiedzy.

Panowanie Rudolfa było naznaczone konfliktami religijnymi i zawirowaniami politycznymi. Był katolickim władcą, który dążył do utrzymania jedności Świętego Cesarstwa Rzymskiego, które było coraz bardziej podzielone pod względem religijnym. Przyznawał tolerancję religijną protestantom i Żydom, ale też prześladował członków tych grup, gdy uważał, że zagrażają one jego władzy. Jego polityka doprowadziła do serii powstań i buntów, które musiał stłumić siłą militarną.

Pomimo tych wyzwań Rudolfowi udało się uczynić z Pragi tętniące życiem centrum kulturalne. Sprowadził do miasta wielu artystów, uczonych i naukowców, a także wspierał rozwój instytucji, takich jak Rudolfine Academy, która była poświęcona studiowaniu matematyki i astronomii. Zlecił także wykonanie niektórych z najważniejszych dzieł sztuki i architektury w mieście, w tym Zamku Praskiego, który nadal stanowi świadectwo jego wizji i wpływu.

Panowanie Rudolfa dobiegło końca w 1611 r., kiedy został zdetronizowany przez własnego brata Macieja. Resztę życia spędził na wygnaniu w Pradze, gdzie nadal kolekcjonował sztukę i rozwijał swoje zainteresowania intelektualne. Zmarł w 1612 r. i został pochowany w katedrze św. Wita, którą odbudowywał.

Wpływ Rudolfa na Pragę był głęboki i trwały. Przekształcił miasto w ośrodek kultury i nauki, a jego mecenat nad sztuką i nauką położył podwaliny pod Oświecenie. Pozostawił także bogatą spuściznę w zakresie sztuki i architektury, która do dziś inspiruje odwiedzających miasto.