Grecja

Prehistoryczna Grecja (ok. 3000 pne – 1200 pne)
Najwcześniejszą znaną cywilizacją w Grecji jest cywilizacja minojska, która kwitła na Krecie od około 2600 pne do 1400 pne. Minojczycy byli znani ze swojej zaawansowanej sztuki i architektury, a także z wyrafinowanych sieci handlowych z innymi cywilizacjami we wschodniej części Morza Śródziemnego. Cywilizacja mykeńska, która pojawiła się na kontynencie greckim około 1600 roku pne, była pod silnym wpływem minojczyków i znana jest z imponujących ufortyfikowanych pałaców i kompleksów grobowców.

Klasyczna Grecja (ok. 800 pne – 323 pne)
Klasyczny okres greckiej historii jest prawdopodobnie najbardziej znany, naznaczony rozkwitem sztuki, filozofii i polityki. Miasto-państwo Ateny wyłoniło się jako centrum innowacji intelektualnych i kulturowych, z wybitnymi postaciami, takimi jak Socrates, Platon i Aristoteles. Wojny perskie na początku V wieku pne, w których Ateny i Sparta skutecznie odparły inwazję perską, są często postrzegane jako punkt zwrotny w historii Grecji. V i IV wiek p.n.e. były naznaczone serią konfliktów między Atenami a Spartą, w tym wojną peloponeską, która zakończyła się zwycięstwem Spartan.

Grecja hellenistyczna (ok. 323 pne – 31 pne)
Po śmierci Aleksandra Wielkiego w 323 roku p.n.e. Grecja stała się częścią świata hellenistycznego, który charakteryzował się rozprzestrzenianiem greckiej kultury i idei we wschodniej części Morza Śródziemnego i poza nią. Język i kultura grecka stały się lingua franca wschodniej części Morza Śródziemnego, a miasta takie jak Alexandria w Egipcie i Pergamon w Azji Mniejszej stały się centrum nauki i nauki.

Grecja rzymska (31 p.n.e. – 330 n.e.)
Grecja stała się częścią Cesarstwa Rzymskiego w 31 roku p.n.e. po bitwie pod Akcjum. Rzymianie bardzo podziwiali kulturę grecką i przejęli wiele jej aspektów, w tym sztukę, filozofię i religię. Grecki stał się jednym z oficjalnych języków Cesarstwa Rzymskiego, a wiele wielkich dzieł literatury greckiej, takich jak Iliada i Odyseja, zostało przetłumaczonych na łacinę. Chrześcijaństwo pojawiło się również w Grecji w tym okresie i uważa się, że apostoł Paweł odwiedził wiele greckich miast i napisał kilka swoich listów do wczesnych wspólnot chrześcijańskich w Grecji.

Bizantyjska Grecja (330 n.e. – 1453 n.e.)
Po podziale Cesarstwa Rzymskiego na wschodnie i zachodnie w 395 roku n.e. Grecja stała się częścią Cesarstwa Wschodniorzymskiego, które później stało się znane jako Cesarstwo Bizantyjskie. W tym okresie język i kultura grecka pozostawały dominujące, a wiele wielkich dzieł greckiej literatury i filozofii zostało zachowanych i zbadanych. W tym okresie rozwijała również sztuka i architektura bizantyjska, a dominującą instytucją religijną w Grecji stał się prawosławny kościół chrześcijański.

Grecja osmańska (1453 n.e. – 1821 n.e.)
W 1453 roku Turcy osmańscy zdobyli Konstantynopol, co oznaczało koniec Cesarstwa Bizantyjskiego i początek okresu osmańskiego w Grecji. Turcy rządzili Grecją przez ponad 400 lat iw tym czasie naród grecki przeżywał długi okres ekonomicznej, kulturowej i politycznej stagnacji. Jednak grecka wojna o niepodległość, która rozpoczęła się w 1821 roku, ostatecznie doprowadziła do powstania niepodległego państwa greckiego w 1830 roku.

Współczesna Grecja (1821 n.e. – obecnie)
Od czasu uzyskania niepodległości od Imperium Osmańskiego w 1830 r. Grecja przeszła szereg zmian politycznych i społecznych, a także znaczny wzrost gospodarczy i modernizację.

W czasach niepodległości Grecja była biednym, rolniczym krajem z ograniczoną infrastrukturą i niewielką, w większości niepiśmienną populacją. Wczesne lata nowego państwa greckiego charakteryzowały się niestabilnością polityczną, częstymi zmianami rządu i walką o władzę wśród rządzącej elity.

Jedną z kluczowych postaci we wczesnej historii Grecji po odzyskaniu niepodległości był Ioannis Kapodistrias, dyplomata i polityk, który był pierwszym gubernatorem Grecji. Kapodistrias pracował nad ustanowieniem scentralizowanego rządu oraz modernizacją gospodarki i infrastruktury kraju, ale napotkał silny sprzeciw ze strony potężnych lokalnych elit, które chciały zachować swoją tradycyjną władzę.

Po zamachu na Kapodistrias w 1831 roku Grecja pogrążyła się w okresie chaosu i wojny cywilnej. W 1833 r. interweniowały wielkie mocarstwa europejskie, by przywrócić porządek i ustanowić nową monarchię z bawarskim księciem Ottonem jako pierwszym królem Grecji.

Pod rządami króla Ottona Grecja poczyniła znaczne postępy w modernizacji swojej gospodarki i społeczeństwa, ale monarchia była również naznaczona korupcją i represjami politycznymi. W 1862 r. Powstanie ludowe zmusiło Ottona do abdykacji i ustanowiono nowego króla Danii, Jerzego I.

Początek XX wieku charakteryzował się niestabilnością polityczną, częstymi zmianami rządu i walką między rojalistami a republikanami. Podczas I wojny światowej Grecja początkowo pozostawała neutralna, ale ostatecznie przystąpiła do wojny po stronie aliantów.

W następstwie wojny Grecja przeszła okres wzrostu gospodarczego i modernizacji, a także zmian społecznych i kulturowych. W 1924 r. kraj stał się republiką z nową konstytucją, która ustanowiła parlamentarny system rządów.

Okres międzywojenny charakteryzował się serią kryzysów politycznych oraz powstaniem ruchów faszystowskich i komunistycznych. W 1936 roku przewrót wojskowy ustanowił dyktaturę generała Ioannis Metaxas, który rządził Grecją aż do śmierci w 1941 roku.

Podczas II wojny światowej Grecja była okupowana przez państwa Osi i powstał ruch oporu kierowany przez partyzantów komunistycznych i socjalistycznych. Po wojnie Grecja doświadczyła okresu niestabilności politycznej, naznaczonej wojną domową między siłami komunistycznymi i niekomunistycznymi.

W 1952 r. Grecja została członkiem NATO, aw 1981 r. przystąpiła do Wspólnoty Europejskiej, obecnie Unii Europejskiej. Od tego czasu Grecja przeszła znaczny wzrost gospodarczy i modernizację, ale także stanęła w obliczu wyzwań, takich jak kryzys zadłużenia pod koniec pierwszej dekady XXI wieku.