Wilno i Troki


Planujesz Wilno, Troki? Napisz kiedy. Oferujemy zwiedzanie jakościowo i ciekawie w niedużych grupach wspólnie w lepszej cenie z polskojęzycznym licencjonowanym przewodnikiem. Lub opcja prywatnie. Sprawdź terminy niżej lub zaproponuj swój. Opcja prywatnie -> +370 6999 8999 (whatsapp) info@przewodnicy.lt

Cena przewodnika po Wilnie po polsku:

  • Wilno. Koszt trzygodzinnego zwiedzania rodzinie 2-4 osobowej, wspólnie kilkoma rodzinami, wynosi 35-40 EUR. Zwiedzanie zazwyczaj w 2-3 rodzinach, zaczynając od Katedry lub Ostrej Bramy. Muzea sugerujemy przed lub po zwiedzaniu na własną rękę. Start o 10:30 lub 15:00. Indywidualnie cena od 70-80 EUR.
  • Troki. Proponujemy zwiedzać na własną rękę przed lub po Wilnie. Indywidualnie Troki – 80 EUR.

Zwiedzanie wspólnie w grupach 4-10 osób:

  • Wilno 6.08.2024. Planujesz być? Napisz. Jest szansa.
  • Wilno 29.05-2.06.2024
  • Wilno 30.04-3.05.2024
  • Wilno 12.03.2024
  • Wilno 8,9,10.03.2024 w okresie Kaziuków Wileńskich.
  • Wilno 8.02.2024
  • Wilno 20.01.2024
  • Wilno 3 lub 4.11.2023
  • Wilno 30.10.2023 od 12:00
  • Wilno 24.10.2023
  • Wilno 13 i/lub 14.10.2023
  • Wilno 4 lub 5.10.2023, 14-15:00
  • Wilno 30.09.2023
  • Wilno 28.09.2023
  • Wilno 24.09.2023 od 10:30
  • Wilno 23.09.2023
  • Wilno 16.09.2023 od 13:30
  • Wilno 9 lub 10.09.2023 od 10:30
  • Wilno 6-7.09.2023
  • Wilno 2.09.2023 od 11:30
  • Wilno 29.08.2023
  • Wilno 26.08.2023 od 10:30
  • Wilno 24.08.2023 od 10:30
  • Wilno 22-24.08.2023
  • Wilno 21.08.2023 od 15:00
  • Wilno 19.08.2023 od 10:30
  • Wilno 17.08.2023 od 10:30
  • Wilno 15.08.2023 od 15:00
  • Wilno 12.08.2023 od 10:30 i 15:00
  • Wilno w okresie 11-16.08.2023
  • Wilno 9 lub 10.08.2023
  • Wilno 5.08.2023 od 15:00
  • Wilno 4.08.2023 od 15:00
  • Wilno 3.08.2023 od 15:00
  • Wilno 31.07-2.08.2023
  • Wilno 30.07.2023 od 12:00
  • Wilno 29.07.2023 od 11:30
  • Wilno 26.07.2023 od 10:30
  • Wilno 24.07.2023
  • Wilno 23.07.2023 od 10:30
  • Wilno 22.07.2023 od 10:30
  • Wilno 20.07.2023
  • Wilno 18.07.2023 od 10:30
  • Wilno 17.07.2023 od 10:30
  • Wilno 16.07.2023 od 15:00
  • Wilno 15.07.2023
  • Wilno 13.07.2023
  • Wilno 9.07.2023 od 10:30
  • Wilno 8.07.2023
  • Wilno 4.07.2023 od 10:30
  • Wilno 3.07.2023 od 15:30
  • Wilno 2.07.2023 od 10:30
  • Wilno 1.07.2023
  • Wilno 29.06.2023
  • Wilno 27 lub 28.06.2023
  • Wilno 19.06.2023, pierwsza polowa
  • Wilno 17.06.2023 od 10:30 i/lub 15:00
  • Wilno 15 lub 16.06.2023 
  • Wilno 13.06.2023
  • Wilno 10.06.2023 od 10:30 + 15:00 (nowa grupa)
  • Wilno 25-28.05.2023
  • Wilno 21, 22, 23.05.2023
  • Wilno 19-21.05.2023
  • Wilno 13 lub 14.05.2023
  • Wilno 7.05.2023
  • Wilno 6.05.2023
  • Wilno 4.05.2023
  • Wilno 29,30.04 + 1.05.2023 (2.05 brak miejsc)
  • Wilno 22.04.2023
  • Wilno 15 lub 16.04.2023
  • Wilno 10 lub 11.04.2o23
  • Wilno w okresie 8-10.04.2023
  • Wilno 4-5.04.2023
  • Wilno 3, 4, 5.03.2023 w okresie Kaziuków Wileńskich.
  • Wilno 20.02.2023
  • Wilno w okresie 3-5.02.2023
  • Wilno w okresie 19-21.02.2023
  • Wilno 17 lub 18.01.2023

Wpisz się do listy chętnych, lub zaproponuj swój termin / okres zwiedzania.

info@przewodnicy.lt +370 6999 8999 (whatsapp)

Terminy 2022

  • Wilno 10 lub 11.12.2022
  • Wilno 19 lub 20.11.2022
  • Wilno 11.11, 12 i 13.11.2022
  • Wilno 5 lub 6.11.2022
  • Wilno 28,29,30.10.2022
  • Wilno 15,16,17.10.2022
  • Wilno 2.10.2022
  • Wilno 30.09.2022 lub 1.10.2022
  • Wilno 28.08.2022
  • Wilno 26 lub 27.08.2022
  • Wilno 24.08 lub 25.08.2022
  • Wilno 22.08 lub 23.08.2022
  • Wilno 18.08 lub 19.08.2022
  • Wilno 13, 14 i 15.08.2022
  • Wilno 6.08 lub 7.08.2022
  • Wilno 16.08.2022 popołudniu lub 17.08.2022 od 11:00
  • Wilno 1,2 lub 3.08.2022
  • Wilno 30 lub 31.07.2022
  • Wilno 31.07 i 1.08.2022
  • Wilno 26.07.2022
  • Wilno 23.07.2022
  • – 23.06.2022, 24.06.2022, 25.06.2022, czwartek, piątek, sobota. Spotkanie w starówce, godz. 11:00, 3 godziny. Cena 15 EUR / os;

Kogo polecacie jako przewodnika po Wilnie

Jesteśmy ekipą siedmiu polskich i polskojęzycznych przewodników w Wilnie, Trokach. Jedni z nas lubią oprowadzać większe grupy, drudzy lubią pracować tylko i wyłącznie z rodzinami lub mini grupami. Dzielimy się klientami i zapytaniami, dla tego prosimy o telefon i przeznaczymy kto z nas może Was oprowadzić i w jakiej cenie. Jeden kontakt, i macie sprawę załatwioną: +370 6999 8999 (whatsapp) info@przewodnicy.lt +48222086556 (połączenie przez PL)

Noclegi dla grup 10 i więcej osób

Noclegi dla osób indywidualnych

Wilno hotel VILNIUS CITY HOTEL

VILNIUS CITY HOTEL , 3* hotel z polskojęzyczną recepcją w większości dni, pieszej dostępności do Ratusza (20 min.) + prywatny parking gratis. Polecamy pokoje klasy „Superior”. Oni tylko o 5-7 EUR droższe (!) Ceny od 50 EUR za dobę za superior pokój.

Apartament dla większej rodziny do maks 8 os. dorosłych w starówce „Old Town Apartment at Šv. Mikalojaus” znajduje się w sercu Wilna, 200 metrów od Ratuszy. Dwupiętrowy apartament 67m2 obejmuje 2 sypialnie, 1 łazienkę z prysznicem, TV, pralkę oraz kuchnię ze zmywarką do naczyń i kuchenką mikrofalową. Ręczniki i pościel w cenie. Ceny od 100 EUR. Parking strefa niebieska.

wilno hotel ART CITY INN 604x

ART CITY INN, 3* hotel w pieszej dostępności do Katedry (23 min.), prywatnym parkingiem (płatnym) i czasami w superowej cenie promocyjnej + dobrym śniadaniem. Dobry hotel najbliżej Gedimino prospektu, który prosto prowadzi do Katedry. Ceny od 57 EUR za dobę.

CITY GATE HOTEL 3*, hotel najbliżej słynnej Ostrej Bramy. Dobry stosunek jakości do ceny. Ceny od 50 EUR za dobę. A jeżeli jest chęć na coś ciekawszego i nie dużo drożej, polecamy art-hotel na przeciwko City Gate jest to mały 12-pokojowy Art Hotel Moon Garden 4* od 59 EUR.

wilno hotel CITY GATE 604x

Jak poruszać się

wilno przewodnik jak poruszac sie po wilnie

Aplikacje. Sugerujemy korzystania najtańszych opcji w Wilnie aplikacji przemieszczania się – UBER (iphone, android) i BOLT (iphone, android). Maja duży wybór taksówek i są sprawdzone czasem jako najpopularniejszy sposób na szybko skoczyć pomiędzy punktami większej odległości jak 1-2 km;

Publiczny transport. W Wilnie on jest on dobry i płaci się za czas: 30 min – 0,65 EUR za osobę, 60 minut – 0,90 EUR. Pobierz aplikacje w j. angielskim „TRAFI” dla iPhone lub Android (Samsung i t.p.). My osobiście lubimy sprawdzać ruch planując przed, i korzystamy z systemu Google Maps (lub aplikacji), który doskonale pokazuje ten sam publiczny transport s kombinacją pieszo i t.p.

wilno przewodnik polski transport publiczny 604x1

O Wilnie…

polski przewodnik po wilnie loty balonem 1080x1

Wilno zawróci Ci głowę. Niezwykły duch tego miasta porywa, wciąga i zaprasza do odkrywania go w dzień i w noc. Tajemnicze dziedzińce Starego Miasta i rzeźby, które tam mieszkają, wielowiekowe detale architektoniczne, wody dwóch rzek szemrzących w środku miasta, zielone parki i cień ogrodu oraz tętniące życiem ulice, które nigdy nie zasypiają, gdzie obcy stają się znajomymi, a to, co obce, staje się twoim własnym. Nie możesz zaplanować tego – musisz to spróbować sam.

Położenie Wilna na skrzyżowaniu szlaków handlowych między Wschodem a Zachodem ukształtowało jego historię oraz wpłynęło na kulturę i architekturę.

Najwcześniejsza znana osada na Wileńszczyźnie pochodzi z okresu neolitu, około 3000 lat p.n.e. Teren ten zamieszkiwały plemiona bałtyckie, w tym Sudowowie i Jaćwingowie. W XIII wieku powstało Wielkie Księstwo Litewskie, którego stolicą zostało Wilno.

W okresie średniowiecza Wilno stało się ważnym ośrodkiem handlowym ze względu na swoje strategiczne położenie na szlakach handlowych między Europą a Wschodem. Miasto stało się ośrodkiem kultury i nauki, wraz z założeniem Uniwersytetu Wileńskiego w 1579 roku. Uniwersytet jest jednym z najstarszych uniwersytetów w Europie Wschodniej i odegrał znaczącą rolę w życiu intelektualnym i kulturalnym miasta.

W 1569 r. Litwa i Polska połączyły się, tworząc Rzeczpospolitą Obojga Narodów, a Wilno stało się ważnym ośrodkiem polskiej kultury. W tym okresie miasto przeżyło boom budowlany, z wieloma kościołami i pałacami zbudowanymi w stylu barokowym i renesansowym.

Pod koniec XVIII wieku Wilno znalazło się pod panowaniem rosyjskim w ramach rozbioru Polski. Pod rządami rosyjskimi miasto cierpiało z powodu represji gospodarczych i politycznych, a władze rosyjskie zniszczyły wiele zabytkowych budynków miasta.

Podczas I wojny światowej Wilno było okupowane przez wojska niemieckie, a w 1918 r. Litwa ogłosiła niepodległość. Wkrótce jednak miasto zostało zajęte przez wojska polskie i stało się stolicą krótkotrwałej Republiki Litwy Środkowej. W 1939 r. Wilno zostało aneksowane przez Związek Radziecki w ramach paktu Ribbentrop-Mołotow między Niemcami a ZSRR. Podczas II wojny światowej Wilno było okupowane przez wojska niemieckie.

Po wojnie Wilno zostało włączone do Związku Radzieckiego jako część Litewskiej SRR. W tym okresie miasto odnotowało znaczny rozwój, powstały nowe obiekty mieszkalne i przemysłowe. Jednak era sowiecka była również naznaczona uciskiem politycznym i łamaniem praw człowieka. W 1990 roku Litwa ogłosiła niepodległość od Związku Radzieckiego, a Wilno zostało stolicą nowo niepodległego państwa. Od czasu odzyskania niepodległości miasto przeszło znaczny rozwój, wraz z renowacją wielu zabytkowych budynków oraz rozwojem nowej infrastruktury i przedsiębiorstw.

Wilno – miasto o nieoczekiwanym pięknie i uroku, miejsce, w którym przeszłość i teraźniejszość łączą się w wyjątkowy i fascynujący sposób.”

Lech Wałęsa

Stare miasto

przewodnik po wilnie katedra

Katedra i plac. Według legendy Giedymina, władca Litwy, on polował w dolinie Świętoroga, gdzie zmęczył się i przenocował. Gdy tylko zamknął oczy, przyśnił mu się sen, że na pobliskiej górze stał ogromny żelazny wilk, wyjąc do księżyca. Mądry prorok zinterpretował sen w ten sposób: „Żelazny Wilk symbolizuje zamek nie do pokonania i miasto, które trzeba w tym miejscu zbudować”.

Zbudowane miasto stało się stolicą i zyskało nazwę Wilna. Tak jak przepowiedział prorok, miasto przetrwało nie tylko starożytne bitwy, ale także wojny światowe i rosyjską okupację.

A teraz, w miejscu, w którym niegdyś przywódca począł swój sen, znajduje się plac obok Katedry, z posągiem wyjącego wilka i samego Giedymina. Każdego dnia plac Katedralny jest pełen ruchu, a wiele koncertów i wydarzeń odbywa się z różnych okazji, takich jak Konsensus Papieża Franciszka w 2018 r.

Pierwsza katedra w tym miejscu została zbudowana w XIV wieku, za panowania Wielkiego Księcia Giedymina. Była to prosta gotycka budowla, która służyła jako główny kościół Wielkiego Księstwa Litewskiego. Oryginalna katedra została zniszczona przez pożar w XVI wieku, a w tym samym miejscu zbudowano nową katedrę w XVII wieku.

Obecna katedra, będąca mieszanką stylów architektonicznych gotyku, baroku i klasycyzmu, została zbudowana w latach 1769-1783 pod kierunkiem polskiego architekta Laurynasa Gucevičiusa. Katedra została zbudowana z pozostałości poprzedniej budowli, a jej fundamenty wzmocniono ponad 1000 drewnianymi palami.

W XIX wieku katedra przeszła kilka remontów i uzupełnień, w tym zainstalowano nowe organy piszczałkowe i zbudowano dzwonnicę. W 1922 roku Litwa odzyskała niepodległość, a katedra wileńska stała się ważnym symbolem nowo powstałego państwa.

Podczas II wojny światowej katedra została poważnie uszkodzona, a jej dach i wieża zostały zniszczone. Po wojnie katedra przeszła przez proces renowacji, który trwał ponad dekadę. Prace konserwatorskie obejmowały rekonstrukcję wieży i fresków we wnętrzu, a także montaż nowych witraży.

Dziś katedra wileńska jest znaczącym centrum religijnym i kulturalnym Litwy. Jest siedzibą arcybiskupa wileńskiego i ważnym miejscem pielgrzymek katolików na Litwie i na całym świecie. Katedra jest również popularną atrakcją turystyczną i symbolem dziedzictwa kulturowego Litwy.
Wnętrze katedry zdobią liczne dzieła sztuki, w tym freski, obrazy, rzeźby i elementy dekoracyjne. Jednym z najbardziej znanych dzieł jest obraz Madonny z Dzieciątkiem, który prawdopodobnie został namalowany w XVII wieku.

W katedrze znajduje się także ważna relikwia religijna – serce św. Kazimierza, patrona Litwy. Serce jest zachowane w srebrnym relikwiarzu i jest wystawione w kaplicy katedralnej.

„Wilno – miasto, w którym przeszłość i teraźniejszość mieszają się w wyjątkowy sposób, tworząc żywą i dynamiczną atmosferę, która inspiruje i dodaje energii”.

Bronisław Komorowski

Pałac Wielkich Księży Litewskich i jego początki sięgają XV wieku, kiedy wielki książę litewski Witold Wielki (Vytautas Didysi) założył w tym miejscu zamek. Podczas wieków zamek przechodził różne zmiany, rozbudowy i przebudowy, odzwierciedlając style architektoniczne różnych epok. W XVI wieku zamek został przekształcony w renesansowy pałac przez włoskiego architekta Bartolomeo Rastrelli.

W tym czasie stał się rezydencją wielkich książąt litewskich, którzy byli władcami Rzeczypospolitej Obojga Narodów, jednego z największych i najpotężniejszych ówczesnych państw w Europie tych czasów.

Pałac był politycznym i kulturalnym centrum Wielkiego Księstwa Litewskiego, a także miejscem wielu ważnych wydarzeń, takich jak koronacje, śluby czy przyjęcia dyplomatyczne.

W XVII wieku pałac został rozbudowany i przebudowany w stylu barokowym przez architekta Pietro Pertiego. W tym okresie pałac zyskał bardziej okazały i imponujący wygląd, odzwierciedlając aspiracje litewskiej szlachty do pokazania swojego bogactwa i potęgi.

W XVIII wieku pałac został dodatkowo powiększony i ozdobiony w stylu rokoko przez architekta Johann Christoph Glaubitz. Wnętrza ozdobiono sztukaterią, freskami i złoconymi sztukateriami, tworząc atmosferę luksusu i elegancji.

Jednak w XIX wieku pałac zaczął podupadać. Został częściowo zniszczony przez pożar w 1737 r., a dalsze zniszczenia poniósł podczas wojen i zawirowań politycznych, które ogarnęły Litwę w XIX i XX wieku. W czasie okupacji rosyjskiej pałac służył jako skład, a później, w czasach sowieckich, służył jako muzeum historii i etnografii.

Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości w 1990 roku przystąpiono do odbudowy pałacu. Projekt został zrealizowany przez zespół architektów, historyków i rzemieślników, którzy chcieli jak najdokładniej zrekonstruować pałac, kierując się zachowanymi dokumentami historycznymi, obrazami i rycinami Zamek otworzył drzwi w 2009 roku.

Dziś Pałac Wielkich Książąt Litewskich jest jednym z najważniejszych zabytków kultury i historii Litwy. Mieści się w nim muzeum prezentujące historię i kulturę Wielkiego Księstwa Litewskiego i Rzeczypospolitej Obojga Narodów, a także odrestaurowane wnętrza pałacu, które dają zwiedzającym wgląd w bogaty styl życia litewskiej arystokracji w przeszłości. Pałac służy również jako miejsce oficjalnych przyjęć, koncertów i wystaw oraz jest popularną atrakcją turystyczną Wilna.

przewodnik po wilnie palac wielkich ksiezy litewskich
przewodnik po wilnie stary arsenał panorama

Budynek Starego Arsenału – zabytkowa budowla, która odegrała ważną rolę w historii wojskowości i kultury kraju. Gmach powstał pod koniec XVI wieku jako część zespołu koszar i magazynów wojskowych, których celem była obrona miasta przed wrogami. W XVII i XVIII wieku Stary Arsenał służył jako skład broni i amunicji, a także poligon dla żołnierzy.

Był kluczowym miejscem dla wojsk Rzeczypospolitej Obojga Narodów i odegrał rolę w wielu konfliktach i wojnach, w tym w wojnie polsko-szwedzkiej i Wielkiej Wojnie Północnej.

Na początku XIX wieku Stary Arsenał został przekształcony w koszary dla wojsk rosyjskich okupujących wówczas Litwę. Budynek został gruntownie wyremontowany i zmodernizowany na potrzeby armii okupacyjnej.

Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości w 1918 roku Stary Arsenał stał się ośrodkiem kulturalnym i miejscem imprez masowych. Mieściło się w nim wiele instytucji, w tym muzeum, biblioteka i galeria sztuki. Podczas II wojny światowej budynek został zniszczony przez bombardowania i pożary, a wiele jego skarbów zostało splądrowanych lub zniszczonych.

Po wojnie Stary Arsenał został odrestaurowany i wyremontowany i ponownie stał się ośrodkiem kulturalnym Wilna. W 1963 roku w budynku utworzono Litewskie Narodowe Muzeum Sztuki, które do dziś pozostaje jedną z najważniejszych instytucji artystycznych w kraju.

Stary Arsenał wyróżnia się również architekturą, która odzwierciedla zmieniające się style i gusta różnych okresów historycznych. Pierwotny budynek został zbudowany w stylu renesansowym, ale na przestrzeni wieków był gruntownie przebudowywany i odnawiany. Dziś budynek zawiera elementy architektury gotyckiej, barokowej i neoklasycystycznej i jest uważany za doskonały przykład dziedzictwa kulturowego Litwy.

W 2003 roku Stary Arsenał został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jako część „Historycznego Centrum Wilna”. Jest popularnym celem turystów i miłośników sztuki, którzy przyjeżdżają podziwiać imponującą architekturę i bogatą historię kultury. Budynek Starego Arsenału pozostaje świadectwem odporności i wytrwałości Litwy w obliczu wieków konfliktów i przeciwności losu.

Być w Wilnie i nie odwiedzić Wieży Zamku Giedymina, który jest symbolem miasta, jest to samo jak spędzić tydzień w Rzymie i nie wpaść do Watykanu. Ta wieża jest najczęściej odwiedzaną przez turystów atrakcja Wilna. Zamek powstał pod koniec XIII wieku. i początek XIV w. przez założyciela Wilna, Wielkiego Księcia Giedymina – i stąd nazwany jego imieniem.

W ciągu 700 lat zamek zawalił się i był wielokrotnie odbudowywany. Do dziś przetrwała tylko jego zachodnia wieża, odrestaurowana w latach 1948-1949. Mieszkańcy Wilna i turyści wspinają się na wzgórze nie tylko ze względu na specjalną ekspozycję w zamku, ale także po to, by podziwiać przepiękną panoramę miasta, która się otwiera tylko na wzgórze.

Początki Wieży Zamkowej Giedymina sięgają końca XIX – początku XIV wieku, kiedy Gediminas wskazał budowę twierdzy na miejscu wcześniejszego drewnianego zamku. Twierdza została zbudowana w celu ochrony Wilna przed cudzoziemcami i wkrótce stała się kluczowym centrum władzy i obrony.

Przez lata zamek był stale rozbudowywany i wzmacniany, a pod koniec XIV wieku stał się jedną z najpotężniejszych twierdz w regionie. Zamek został jednak poważnie uszkodzony w czasie wojny polsko-litewsko-szwedzkiej 1655-1660. Mimo prób odbudowy zamek ostatecznie został opuszczony i popadł w ruinę.

Na początku XIX wieku ruiny wieży zamku Gediminas zostały ponownie odkryte przez litewskich uczonych, którzy uznali historyczne znaczenie tego miejsca. Pracowali nad zachowaniem pozostałości zamku, a pod koniec XIX wieku podjęto odbudowę wieży. Wieża została przywrócona do dawnej świetności i stała się symbolem litewskiej tożsamości i dumy.

W czasach sowieckich Wieża Zamkowa Giedymina była wykorzystywana jako obiekt wojskowy i była zamknięta dla publiczności. Jednak po odzyskaniu przez Litwę niepodległości w 1990 roku wieża została ponownie otwarta dla zwiedzających i stała się popularnym celem turystycznym.

Dziś w wieży mieści się muzeum poświęcone historii zamku i miasta Wilna. Zwiedzający mogą wspiąć się na szczyt wieży i podziwiać panoramiczne widoki na miasto, w tym słynne Stare Miasto, które zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

przewodnik po wilnie zamek giedymina super
przewodnik po wilnie uniwersytet wileński

Teren Uniwersytetu Wileńskiego. Uniwersytet Wileński to najstarszy i jeden z najbardziej prestiżowych uniwersytetów na Litwie, zlokalizowany w stolicy Wilnie. Jego historia sięga początków XVI wieku, kiedy to założył go wielki książę litewski i król polski Zygmunt I Stary. Uczelnia została założona w 1579 r. przez zakon jezuitów i początkowo nosiła nazwę Kolegium Jezuitów Wileńskich.

Celem kolegium było kształcenie młodzieży, zarówno katolików, jak i niekatolików, na różnych kierunkach studiów, takich jak teologia, filozofia, prawo, medycyna. Kolegium szybko zyskało popularność wśród ludu litewskiego i polskiego, a pod koniec XVI wieku stało się jedną z najważniejszych placówek oświatowych w Europie Wschodniej.

W XVII wieku Uniwersytet Wileński przeżywał okres ekspansji i rozwoju. Powstały nowe wydziały i katedry, wzrosła liczba studentów. Uczelnia stała się także ośrodkiem badań naukowych, przyciągającym uczonych i naukowców z całej Europy.

W XVIII i XIX wieku Uniwersytet przeszedł kilka przekształceń w wyniku zmian politycznych i społecznych. Pod koniec XVIII wieku został zamknięty przez Imperium Rosyjskie, które anektowało Litwę. Został jednak ponownie otwarty na początku XIX wieku przez władze nowo utworzonego Królestwa Polskiego, które wchodziło w skład Cesarstwa Rosyjskiego.

Na przełomie XIX i XX wieku Uniwersytet Wileński stał się ważnym centrum litewskiej kultury i tożsamości narodowej. Litewscy uczeni i intelektualiści odegrali znaczącą rolę w rozwoju uniwersytetu, a język litewski obok polskiego i rosyjskiego był używany jako środek nauczania.

W czasach sowieckich Uniwersytet był poddawany szeregowi ograniczeń i nacisków ideologicznych. Wiele wydziałów zostało zamkniętych, a autonomia poważnie ograniczona. Jednak pomimo tych wyzwań uniwersytet nadal działał, a wielu litewskich uczonych i intelektualistów wykorzystywało go jako platformę do sprzeciwu i oporu wobec rządów sowieckich.

Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości w 1990 roku Uniwersytet Wileński przeszedł znaczące reformy i modernizację. Powołano nowe wydziały i katedry, zaktualizowano program uczelni, dostosowując ją do potrzeb szybko zmieniającego się społeczeństwa. Dziś Uniwersytet Wileński jest wiodącą instytucją akademicką na Litwie i przyciąga studentów i naukowców z całego świata. Jego bogata historia i znaczenie kulturowe sprawiają, że jest jednym z najważniejszych zabytków Wilna.

Ostra Brama to słynny zabytek historyczny i pielgrzymkowy. Jest to jedyna zachowana brama z pierwotnej dziewiątki, która niegdyś otaczała miasto i od ponad 500 lat jest ważną częścią historii i kultury Wilna. Brama została pierwotnie zbudowana na początku XVI wieku jako część fortyfikacji miejskich.

Była to jedna z głównych bram w miejskich murach obronnych i znajdowała się przy drodze prowadzącej do miasta Miednik. Brama została nazwana imieniem Najświętszej Marii Panny, a nad bramą w XVII wieku wybudowano małą kapliczkę.

W XVIII wieku brama stała się ważnym miejscem pielgrzymek katolików, po tym jak w kaplicy zawieszono obraz Matki Boskiej trzymającej Dzieciątko Jezus. Uważano, że obraz, znany jako Matka Boża Ostrobramska, ma cudowną moc, więc wielu ludzi przyjeżdżało do Wilna, aby go zobaczyć i modlić się o jego błogosławieństwo.

Ostra Brama na przestrzeni wieków odgrywała ważną rolę w życiu religijnym i kulturalnym Wilna. W czasach sowieckich służył jako muzeum i magazyn, a kaplicę zamknięto. Jednak po odzyskaniu przez Litwę niepodległości w 1990 roku kaplica została ponownie otwarta, a Ostrobrama ponownie stała się ośrodkiem kultu katolickiego.

Dziś Ostra Brama jest jedną z najpopularniejszych atrakcji turystycznych Wilna. Zwiedzający mogą zobaczyć obraz Matki Boskiej Ostrobramskiej, który obecnie znajduje się w szklanej gablocie wewnątrz kaplicy. Brama i jej okolice zostały również uznane za narodowe dziedzictwo kulturowe i podjęto wiele działań renowacyjnych i konserwatorskich, aby zachować bramę i jej historyczne znaczenie.
Oprócz znaczenia religijnego i kulturowego Ostra Brama jest również ważnym symbolem litewskiej tożsamości narodowej. Często pojawia się w litewskiej sztuce, literaturze i muzyce i jest uważany za jeden z najbardziej charakterystycznych zabytków kraju.

wilno ostra brama
wilno kosciol sw teresy 3

Kościół św. Teresy jest położony w tym samym budynku jak Ostra Brama, jest pełen ciekawostek. Podchodź bliżej, a prawdopodobnie usłyszysz polsko-litewskie kobiety zbierające się przy rzeźbie Ukrzyżowanego. Spójrz na jego stopy. Są trochę wyblakłe, prawda? To są ucałowane stopy wierzących.

To nie jedyny interesujący fakt, często nieznany turystom i przechodzącym. Kościół św. Teresy jest pierwszym bez wieżowym barokowym zabytkiem na Litwie.

Jego kwadratowy czterostopniowy dzwon wieńczy wiatrowskaz – aniołek z trąbką. Jest nie tylko niesamowicie uroczy, ale jest także jedynym takim wiatrowskazem na Litwie, który uzdobia kościół.

Zainteresowani sztuką z pewnością docenią efektowną syntezę stylów artystycznych we wnętrzu kościoła i imponującym ołtarzu głównym. Na jego szczycie stoi duży krzyż z drewnianą figurą Chrystusa. Cóż, każdy to widzi, ale nie każdy wie, że pod tą kaplicą znajdują się trumny rodziny Pacai (Paców) i że w tym kościele było przechowywane serce głowy państwa Polskiego Józefa Piłsudskiego, który zmarł w Warszawie. Dziś jest pochowana na cmentarzu Na Rossie. Do cmentarza – 16 minut pieszo.

Kościół św. Kazimierza to zabytkowy kościół katolicki położony obok Ratuszy. Kościół ozdobiony jest unikalną koroną królewską, a legenda głosi, że kamień węgielny, który wciąż znajduje się na ścianie fasadu, został przetoczony przez 700 osób z dzielnicy Antokolu (lit. Antakalnis) do centrum miasta. Jest on poświęcony św. Kazimierzu, patronowi Litwy, i jest jednym z najbardziej znanych zabytków miasta.

Początki św. Kazimierza sięgają XVII wieku, kiedy to do Wilna przybyli jezuici i utworzyli kolegium. Kościół został zbudowany w latach 1604-1618 jako część zespołu jezuickiego. Budową kierował włoski architekt Giovanni Maria Bernardoni, a kościół zaprojektowano w stylu barokowym.

Kościół otrzymał imię św. Kazimierza, który był księciem Polski i Litwy, żyjącym w XV wieku. Św. Kazimierz znany był z pobożności i przywiązania do wiary katolickiej, został kanonizowany przez Kościół katolicki w 1522 r. Jezuici wybrali św. Kazimierza jako patrona ich kolegium i kościoła, gdyż chcieli podkreślić znaczenie edukacji i rolę Kościoła w życiu wspólnoty.

W XVII i XVIII wieku kościoł stał się jednym z najważniejszych wśród katolickich kościołów Wilna. Był używany do nabożeństw, a także do wydarzeń naukowych i kulturalnych. Został on ozdobiony freskami, obrazami i rzeźbami, z których wiele zostało stworzonych przez znanych artystów tamtych czasów.

W XIX wieku kościoł przeszedł gruntowne remonty i ulepszenia. Odnowiono wnętrze, dodano nowe dekoracje. Kościół zasłynął z pięknych ołtarzy, witraży i ozdobnych sufitów.

W czasie II wojny został on poważnie uszkodzony. Niemcy zajęli Wilno w 1941 r., a kościół wykorzystywali jako skład sprzętu wojskowego. Kościół został trafiony bombami podczas wojny, a większość wnętrza została zniszczona.

Po wojnie został odrestaurowany i odnowiony. Kościół został ponownie otwarty w 1957 roku i od tego czasu służy do celów religijnych. W 1994 roku kościół wraz z innymi zabytkowymi budynkami Starówki Wilna został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Dzisiaj jest on popularnym miejscem turystycznym w Wilnie. Zwiedzający przyjeżdżają, aby zobaczyć piękną barokową architekturę, a także liczne dzieła sztuki i dekoracje wewnątrz kościoła. Kościół jest również ważnym miejscem kultu dla społeczności katolickiej Wilna, a przez cały rok odbywają się w nim regularne nabożeństwa i imprezy okolicznościowe.

wilno kosciol sw kazimierza
wilno kościół św ducha

Kościół Ducha Świętego, mówiąc prościej Kościół Dominikański, na zewnątrz niewiele różni się od innych. Rokokowe wnętrze uważane jest za jeden z najcenniejszych ze wszystkich litewskich kościołów. Do tej pory Msza św. odprawiana jest wyłącznie w języku polskim, który jest domem polskiej społeczności katolickiej. W1993 roku papież Jan Paweł II odwiedzając Litwę odwiedził również ten kościół.

Początki kościoła sięgają 1387 roku, kiedy to wielki książę litewski Jagiełło (Jogaila) przyjął chrześcijaństwo i sprowadził do Wilna zakon dominikanów. Pierwsi dominikanie przybyli do miasta w 1390 roku i rozpoczęli budowę klasztoru i kościoła pod wezwaniem Ducha Świętego. Budowę zakończono na początku XV wieku.

W XVI wieku kościół i klasztor zostały rozbudowane i odnowione w stylu renesansowym. Kościół stał się ważnym centrum kultu katolickiego w regionie, a dominikanie odegrali znaczącą rolę w życiu kulturalnym i intelektualnym Wilna.

W XVII wieku kościół i klasztor byl znacznie zniszczony w czasie wojen polsko-litewskich i szwedzkich oraz w czasie powstań kozackich. Dominikanom udało się jednak odbudować i odnowić kościół, który pod koniec wieku odzyskał dawną świetność.

W XVIII wieku kościół przeszedł znaczące zmiany w architekturze i wystroju wnętrz. Na początku wieku wprowadzono do kościoła styl barokowy i dobudowano szereg nowych barokowych ołtarzy. W połowie XVIII wieku wnętrze kościoła zostało przebudowane w stylu rokokowym, z rozbudowaną dekoracją sztukatorską i freskami.

W 1795 r. Wilno wraz z resztą Litwy zostało aneksowane przez Imperium Rosyjskie, a kościół i klasztor zlikwidowano. Dominikanie zostali zmuszeni do wyjazdu, a cerkiew zamieniono na rosyjską cerkiew prawosławną. Cerkiew przeszła znaczące zmiany we wnętrzu, m.in. dodano prawosławne ikonostasy i freski.

Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości w 1918 r. cerkiew została zwrócona Kościołowi katolickiemu, a dominikanie powrócili do Wilna. W okresie międzywojennym kościół przeszedł remonty i restauracje, a wiele przeróbek dokonanych w czasie okupacji rosyjskiej usunięto.

Podczas II wojny światowej kościół był znacznie zniszczeony w wyniku bombardowań i ostrzału artyleryjskiego, a duża część wnętrza zniszczone. Po wojnie dominikanie podjęli ogromny wysiłek restauracyjny, który trwał kilkadziesiąt lat. Kościół został ostatecznie ponownie otwarty w 1993 roku, po ponad 50 latach zamknięcia i renowacji.

Dziś kościół św. Ducha (Dominikanów) jest jednym z najważniejszych zabytków religijnych i kulturowych na Litwie. Każdego roku przyciąga tysiące turystów, którzy przyjeżdżają podziwiać jego wspaniałą barokową i rokokową architekturę, a także kolekcję sztuki sakralnej i artefaktów. Pozostaje świadectwem trwałej mocy wiary i odporności ludzkiego ducha.

Kościół św. Katarzyny ma bogatą historię, która sięga XIV wieku, kiedy został zbudowany. Na przestrzeni wieków kościół przeszedł kilka przekształceń i dziś jest symbolem dziedzictwa kulturowego i religijnego Litwy. Dopiero po odzyskaniu niepodległości Litwy w 1991-ym, kościół stał się centrum wielokulturowym, łączącym sztukę, teatr, poezję i muzykę.

Historia kościoła rozpoczyna się na początku XIV wieku, kiedy to w miejscu, w którym obecnie stoi, zbudowano niewielką drewnianą kapliczkę. W tym czasie obszar ten był częścią Wielkiego Księstwa Litewskiego, które było jednym z największych i najpotężniejszych krajów w Europie. Kaplica była poświęcona św. Katarzynie Aleksandryjskiej, która była chrześcijańską męczennicą i patronką filozofów i uczonych.

Z biegiem czasu kaplica była kilkakrotnie rozbudowywana i przebudowywana. W XVI wieku wzniesiono na tym miejscu murowany kościół, który zaprojektowano w stylu gotyckim. Jednak kościół został zniszczony podczas wojen, które spustoszyły Litwę w XVII wieku.

W XVIII wieku kościół został przebudowany w stylu barokowym przez słynnego architekta Johann Christoph Glaubitz. Nowy kościół ukończono w 1753 roku i uznano za jedną z najpiękniejszych barokowych budowli Wilna. Wnętrze kościoła zostało ozdobione freskami i rzeźbami znanego litewskiego artysty Pietra Pertiego.

W XIX wieku kościół św. Katarzyny odgrywał ważną rolę w życiu kulturalnym i politycznym Litwy. Kościół stał się centrum języka i kultury litewskiej, a na cmentarzu przykościelnym pochowano wiele ważnych ludzi. W 1863 r., podczas powstania litewskiego przeciwko zaborom rosyjskim, kościół służył jako kryjówka dla powstańców.

Podczas sowieckiej okupacji Litwy kościół był zamknięty i wykorzystywany do celów świeckich. Wnętrze kościoła zostało zniszczone, a wiele cennych dzieł sztuki zostało zniszczonych lub rozkradzionych. Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości w 1991 roku świątynia została przywrócona do dawnej świetności i dziś jest udostępniona do zwiedzania jako muzeum.

wilno przewodnik polski kosciol sw. katarzyny 1080x1
przewodnik po wilnie kosciol sw anny 1

Kościół św. Anny – to prawdziwe cudo i legenda Wilna. Może ze względu na swoja piękność, a może ze względu na mało znany fakt, ze kościół od dawna otoczony jest legendami i mitami. Jeśli wcześniej interesowałeś się tym kościołem, być może znasz legendę dotyczącą Napoleona. Podobno podczas wizyty w Wilnie wódz był tak zachwycony pięknem tego zabytku architektury gotyckiej, że ogłosił: „Ten kościół zaniosę w ręku do Paryża!”.

Niestety, po prostu przewoził dzieła sztuki z podbitych ziem do Francji, nie tylko nie interesował się świątyniami, ale też je zamykał po drodze.

Wewnątrz św. Anny żołnierze armii napoleońskiej urządzili sklep i trzymali konie. Inna legenda jest nieco trudniejsza do obalenia. Architekt kościoła jest do tej pory nieznany, w ścianach pozostało zaledwie dwóch rzemieślników sygnowanych cegłami, których nikomu nigdy nie udało się odszyfrować. Powszechnie uważana historia mówi, że autorami byli podstarzały mistrz Vaitiekus i jego młody uczeń Jan (Jonas), którzy kiedyś krytykowali nudnie wyglądającą fundację mistrzów. Obrażony mistrz zostawił pracę uczniowi, który na płaskiej dolnej części zbudował lżejszy szczyt, z ozdobnymi kolumnami i trzema eleganckimi wieżami fasadowymi. Vaitiekus’a tak wzięła zazdrość, że zepchnął ucznia z dachu kościoła.

Kościół powstał pierwotnie pod koniec XIV wieku, podczas rządami wielkiego księcia Jagiełły (Jogaila), jako budowla drewniana. Został jednak zniszczony przez pożar w 1419 roku, a następnie został odbudowany z cegły na początku XV wieku.

Obecna budowla w stylu gotyckim została wzniesiona pod koniec XV wieku, za panowania Wielkiego Księcia Aleksandra. Kościół został zaprojektowany przez zespół niemieckich i litewskich architektów, w tym Michael Enkinger, który był odpowiedzialny za misterną fasadę kościoła.

Fasada kościoła św. Anny uważana jest za jeden z najwspanialszych przykładów ekstrawaganckiej architektury gotyckiej w Europie. Jest ozdobiony skomplikowanymi rzeźbami i ozdobnymi detalami, w tym misternymi kamiennymi koronkami oraz rzeźbami świętych i aniołów.

Prze wieki kościół św. Anny odgrywał ważną rolę w życiu religijnym i kulturalnym Wilna. W XVI i XVII wieku był centrum protestantyzmu i miejscem wielu ważnych debat i dyskusji teologicznych. W XVIII wieku został przekazany kościołowi katolickiemu i od tego czasu pozostaje kościołem katolickim.

W czasach sowieckich kościół św. Anny służył jako magazyn i przez wiele lat był zaniedbany. Jednak po odzyskaniu przez Litwę niepodległości w 1990 r. świątynię przywrócono do dawnej świetności, przeprowadzając gruntowne remonty i naprawy.

Kościół św. Franciszka i św. Bernarda (kościoł Bernardynów) to kościół katolicki położony w sercu Wilna. Kościół ma bogatą historię, sięgającą XIV wieku i odegrał ważną rolę w życiu religijnym i kulturalnym miasta. Franciszkanie przybyli do Wilna na początku XIV wieku, a swój pierwszy klasztor i kościół w mieście zbudowali około 1387 roku.

Jednak kościół ten został zniszczony w czasie wojen z Krzyżakami, a na jego miejscu wybudowano nowy kościół w r. koniec XV wieku. Kościół ten był poświęcony św. Bernardowi ze Sieny, wybitnemu kaznodziei franciszkańskiemu.

W XVII wieku kościół przeszedł gruntowny remont, przekształcając go w arcydzieło baroku. Wnętrze kościoła zostało ozdobione misterną sztukaterią, freskami i malowidłami, dzięki czemu stał się jednym z najpiękniejszych kościołów w Wilnie. W tym czasie rozbudowano również kościół, dodano nową nawę i transept, aby pomieścić rosnącą liczbę wiernych.

W XIX wieku służył jako cerkiew, sklep i koszary wojsk rosyjskich i popadł w ruinę. Jednak na początku XX wieku kościół został przywrócony do dawnej świetności przez franciszkanów i stał się popularnym miejscem kultu i pielgrzymek.

Podczas II wojny światowej cerkiew uległa znacznym zniszczeniom i służyła jako magazyn wojsk sowieckich. Jednak w latach 19060-ch jako kościół został ponownie odrestaurowany i ponownie otwarty. Dziś kościół św. Franciszka i Bernarda jest jednym z najważniejszych kościołów katolickich w Wilnie i przyciąga turystów z całego świata, którzy przyjeżdżają podziwiać jego piękną architekturę i bogatą historię.

Poza znaczeniem religijnym kościół odgrywał również ważną rolę w życiu kulturalnym Wilna. W kościele występowało wielu znanych litewskich artystów i muzyków, a także służył on jako miejsce koncertów i innych wydarzeń kulturalnych.

przewodnik po wilnie kosciol bernardynow 2
przewodnik po wilnie kosciol sw piotra pawla

Kościół św. Piotra i Pawła jest znaczącym zabytkiem historycznym i architektonicznym Wilna. Kościół ten jest pięknym przykładem architektury barokowej, a jego budowa sięga końca XVII wieku. Historia kościoła rozpoczyna się na początku XVII wieku, kiedy miasto znajdowało się pod panowaniem Rzeczypospolitej Obojga Narodów. W tym czasie zakon jezuitów założył w Wilnie kolegium, które później stało się jedną z najważniejszych placówek oświatowych w Europie Wschodniej.

Jezuici byli znani ze swojego wystawnego i okazałego stylu architektonicznego i starali się zbudować wspaniały kościół, który miał służyć jako centralny punkt ich kolegium.

Budowę kościoła św. Piotra i Pawła rozpoczęto w 1668 roku i trwała ponad dwadzieścia lat. Nad projektem czuwał zespół znanych architektów, w tym Johann Christoph Glaubitz i Johann Christoph Dorsch. Na projekt kościoła duży wpływ miała popularna wówczas włoska architektura barokowa, a jej kunsztowne dekoracje i ozdobne elementy wyposażenia wnętrz miały inspirować pobożność wśród wiernych.

Kościół został oficjalnie konsekrowany w 1684 roku i szybko stał się popularnym celem pielgrzymek i turystów. Fasada kościoła jest ozdobiona misternymi płaskorzeźbami i rzeźbami, w tym posągami tytułowych świętych Piotra i Pawła. Równie imponujące jest wnętrze kościoła z wysokimi sklepieniami, ozdobnymi freskami i bogato zdobionymi ołtarzami.

Przez wieki kościół odgrywał ważną rolę w życiu religijnym i kulturalnym Wilna. W okresie zaboru rosyjskiego w XIX wieku cerkiew była przez pewien czas zamknięta, ale została ponownie otwarta po odzyskaniu przez Litwę niepodległości w 1918 roku.

Dziś kościół św. Piotra i Pawła pozostaje ukochanym zabytkiem Wilna i nadal służy jako ważny centrum życia religijnego i kulturalnego miasta. Zwiedzający mogą uczestniczyć we. Mszy św. (i w j. polskim) lub po prostu podziwiać oszałamiającą architekturę i dzieła sztuki kościoła, które stanowią wgląd w bogatą historię i kulturę Litwy.

Cmentarz na Rossie to zabytkowy cmentarz położony trochę dalej od starej części miasta. Jest to jeden z najstarszych i największych cmentarzy w mieście, znany ze swojego historycznego znaczenia i wartości architektonicznej. Cmentarz powstał w 1801 r., kiedy to władze Cesarstwa Rosyjskiego zezwoliły guberni wileńskiej na założenie nowego cmentarza dla mieszkańców miasta. W tym cmentarzu pochowano serce i matka Jozefa Piłsudskiego oraz inne znani polacy Litwy.

W latach trzydziestych XIX wieku cmentarz został przemianowany na „Cmentarz Rasų” od pobliskiej dzielnicy Rasos. Cmentarz nadal był głównym miejscem pochówku mieszkańców Wilna, w tym wielu wybitnych ludzi kultury i polityki litewskiej i polskiej.

W czasie II wojny światowej cmentarz został zniszczony przez bombardowania i okupację sowiecką, która zniszczyła wiele pomników i nagrobków cmentarza. W latach powojennych cmentarz służył jako wysypisko śmieci i popadał w ruinę.

W latach 1970-ch grupa aktywistów zaczęła działać na rzecz renowacji cmentarza. Założyli fundację i zaczęli zbierać fundusze na renowację cmentarnych pomników i nagrobków.

Dziś Cmentarz na Rossie jest kulturalnym i historycznym zabytkiem Wilna. Jest miejscem spoczynku wielu wybitnych ludzi z historii Litwy i Polski, w tym artystów, pisarzy, muzyków, polityków i dowódców wojskowych.

Cmentarz znany jest również z imponującej architektury grobowej, w tym wyszukanych nagrobków i mauzoleów. Do najbardziej godnych uwagi obiektów na cmentarzu należą kaplica św. Ducha, kaplica św. Rocha oraz pomnik ofiar powstania 1863 r.

wilno przewodnik polski cmentarz na rossie 1080x1
wilno litwa zarzecze

Zarzecze (Užupis) to bohemistyczna dzielnica położona po drugiej stronie rzeki od starego miasta. Dzielnica słynie z kreatywnej atmosfery, sztuki ulicznej i niezależnych galerii. Zarzecze było kiedyś biedną i zaniedbaną dzielnicą, ale stało się popularnym celem podróży artystów, muzyków i innych kreatywnych osób. Ciekawe to, ze Zarzecze ma własną konstytucję, napisaną przez grupę lokalnych artystów i mieszkańców. Konstytucja zawiera szereg humorystycznych i dziwacznych postanowień, takich jak prawo do szczęścia i prawo do własnych marzeń.

Muzea

Muzeum MO to muzeum sztuki nowoczesnej. Sam budynek jest wspaniałym przykładem nowoczesnej architektury. Został zaprojektowany przez Daniel Libeskind, przyznanego na całym świecie architekta, który jest znany ze swoich śmiałych i efektownych projektów. Wewnątrz zwiedzające mogą obejrzeć szeroką gamę eksponatów sztuki współczesnej.

W zbiorach muzeum znajdują się prace znanych i wschodzących artystów z Litwy i całego świata. Eksponaty są starannie i z dbałością o szczegóły i prezentują różnorodne style i media, w tym malarstwo, rzeźbę, fotografię i instalacje wideo.

Muzeum zostało założone w 2018 roku przez litewskich kolekcjonerów sztuki Danguole i Viktoras Butkus. Jest to prywatne muzeum prezentujące sztukę współczesną z Litwy i całego świata.

Budynek składa się z szeregu połączonych ze sobą geometrycznych kształtów, z ostrymi kątami i smukłymi liniami, które tworzą wrażenie ruchu i dynamizmu. Zewnętrzna część wykonana jest z białego betonu i szkła, co tworzy uderzający kontrast z zabytkowymi budynkami Wilna.

Jedną z głównych atrakcji muzeum jest jego stała kolekcja, która obejmuje dzieła litewskich artystów od lat 1960-ych do dnia dzisiejszego. Ta kolekcja zapewnia fascynujący wgląd w rozwój sztuki współczesnej na Litwie w ciągu ostatnich sześciu dekad. Oprócz stałej kolekcji muzeum organizuje również szereg wystaw czasowych, które regularnie się zmieniają, dzięki czemu zawsze jest coś nowego i ekscytującego do zobaczenia.

Muzeum MO oferuje również szereg programów i wydarzeń edukacyjnych, w tym warsztaty, prelekcje i wycieczki. Programy te mają na celu zaangażowanie gości w każdym wieku i ze wszystkich środowisk oraz pomoc w pogłębieniu zrozumienia i uznania dla sztuki współczesnej.

wilno przewodnik polski MO muzeum 1080x1

Coroczny jarmark Wilna

Kaziuki Wilno

Kaziuki Wileńskie 2023

Jarmark św. Kazimierza (po litewsku: Kaziuko mugė) to jeden z najstarszych i najpopularniejszych corocznych jarmarków na Litwie. Odbywa się corocznie w weekend najbliższy 4 marca, w święto św. Kazimierza, patrona Litwy.

Jarmark ma długą historię i jest głęboko zakorzeniony w litewskiej kulturze i tradycji. Początki jarmarku sięgają XVII wieku, z panowania Wielkiego Księcia Litewskiego Jana Kazimierza. Według legendy, Wielki Książę nakazał w Wilnie, stolicy Litwy, zorganizować targ ku czci św. Kazimierza, znanego ze współczucia dla biednych i chorych. Targi były początkowo wydarzeniem jednodniowym, odbywającym się 4 marca, ale z czasem rozrosły się pod względem wielkości i czasu trwania, stając się wydarzeniem trzydniowym, odbywającym się w weekend.

Jarmark od zawsze był świętem litewskiej kultury i tradycji. To czas, kiedy rzemieślnicy, rzemieślnicy i rolnicy z całej Litwy przyjeżdżają do Wilna, aby sprzedawać swoje towary i prezentować swoje umiejętności. Jarmark słynie z obfitości tradycyjnych litewskich potraw, takich jak kugelis (pudding ziemniaczany), kibinai (wypieki mięsne) i šakotis (tradycyjne ciasto litewskie).

Targi przetrwały wiele trudnych okresów w historii Litwy. Podczas sowieckiej okupacji Litwy targi były tłumione, a czasami nawet zakazane. Jednak Litwini nadal potajemnie obchodzili jarmark, który stał się symbolem oporu i tożsamości narodowej.

Po odzyskaniu przez Litwę niepodległości od Związku Radzieckiego w 1990 roku targi przeżyły renesans. Od tego czasu stał się ważnym wydarzeniem kulturalnym, przyciągającym tysiące gości z całej Litwy i spoza niej. W ostatnich latach targi rozszerzyły się poza swoje tradycyjne korzenie rynkowe, obejmując wydarzenia kulturalne, koncerty i inne działania.

Dziś Jarmark św. Kazimierza jest ważną częścią litewskiego dziedzictwa kulturowego. Jest to czas, kiedy Litwini spotykają się, aby celebrować swoje tradycje i kulturę oraz oddać cześć swojemu patronowi. Targi są również ważnym wydarzeniem gospodarczym, ponieważ stanowią platformę dla małych firm i rzemieślników do zaprezentowania swoich produktów i usług.

Trasa dla młodych archeologów pieszo

Otwórz trasę w Google mapie tutaj.

Trasa kościołów i klasztorów

przewodnik po wilnie koscioly klasztory mapa

Otwórz trasę kościołów i klasztorów na Google mapie klikając tutaj.

Znani polacy Wilna

Adam Mickiewicz – polsko-litewski poeta, dramaturg i działacz kulturalny, uważany za jedną z najwybitniejszych ludzi polskiego romantyzmu. Większość życia spędził w Wilnie i tam napisał kilka swoich najsłynniejszych dzieł, w tym poemat epicki „Pan Tadeusz”. Znany jest również z zaangażowania w polskim ruchu niepodległościowym.

wilno przewodnik polski pomnik Adam Mickiewicz 604x1
przewodnik po wilnie po polsku Czesław Miłosz 2011 604x1

Czesław Miłosz był wybitnym polskim poetą, powieściopisarzem, eseistą i tłumaczem, urodzonym 30 czerwca 1911 roku w Szeteniach na Litwie (wówczas część Imperium Rosyjskiego). Dzieciństwo spędził na Litwie, kształcił się w Wilnie, mieście wchodzącym wówczas w skład II RP. Wilno przez całe życie pozostawało ważną częścią tożsamości i wyobraźni Miłosza. Pisał obszernie o mieście i jego historii, a jego twórczość odzwierciedlała złożone realia kulturowe i polityczne regionu. Jego poezja i proza ​​uchwyciły ducha Wilna i jego mieszkańców, a jego spuścizna nadal inspiruje i wpływa na pisarzy i myślicieli na całym świecie.

Miłosz studiował prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, ale szybko odkrył w sobie pasję do literatury. Zaczął publikować wiersze w lokalnych gazetach i czasopismach i wkrótce związał się z kręgami literackimi Wilna. W tym czasie dołączył również do grupy młodych intelektualistów, którzy byli zainteresowani stworzeniem nowego ruchu literackiego, odzwierciedlającego zmieniające się realia polityczne i kulturowe regionu.

W 1934 roku Miłosz wydał swój pierwszy zbiór wierszy „Poemat o czasie zamrożonym”, który został dobrze przyjęty zarówno przez krytyków, jak i czytelników. Kolekcja poruszała tematy wyobcowania, utraty i poszukiwania sensu w szybko zmieniającym się świecie. Poezję Miłosza charakteryzowały głębokie filozoficzne i duchowe spostrzeżenia, sugestywny język i obrazowość oraz głęboka troska o ludzką kondycję.

Podczas II wojny światowej Miłosz pracował dla polskiego ruchu oporu w Wilnie, a jego doświadczenia w tym czasie wywarły głęboki wpływ na jego twórczość. W 1945 roku opublikował swój drugi zbiór wierszy „Na ratunek”, który poruszał tematykę przetrwania i odkupienia w obliczu nazistowskiego terroru. Zbiór zyskał uznanie krytyków i ugruntował pozycję Miłosza jako jednego z najważniejszych poetów swojego pokolenia.

W 1945 r. Wilno w ramach osadnictwa powojennego zostało przekazane Związkowi Radzieckiemu, a Miłosz, podobnie jak wielu innych polskich intelektualistów, został zmuszony do opuszczenia miasta. Przeniósł się do Warszawy i rozpoczął pracę jako attaché kulturalny polskiego rządu na uchodźstwie. W tym czasie kontynuował także pisanie i publikowanie poezji, a jego twórczość kontynuowała eksplorację tematów wygnania, przesiedlenia oraz walki o wolność i tożsamość.

W 1951 Miłosz uciekł na Zachód i osiadł we Francji, gdzie pracował jako dziennikarz i krytyk literacki w kilku polskojęzycznych gazetach i czasopismach. W 1953 roku opublikował swoje najsłynniejsze dzieło „Zniewolony umysł”, książkę non-fiction, w której badał psychologiczne i moralne dylematy, z jakimi borykali się intelektualiści w sowieckim totalitaryzmie. Książka stała się bestsellerem i uczyniła Miłosza czołowym głosem sprzeciwu wobec komunistycznej opresji.

W 1960 Miłosz wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i rozpoczął nauczanie na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, gdzie został profesorem języków i literatur słowiańskich. W tym czasie nadal pisał i publikował poezję, eseje i powieści, a jego prace kontynuowały zgłębianie tematów ludzkiej wolności, duchowej transcendencji i poszukiwania sensu w chaotycznym i niepewnym świecie.

W 1980 roku Miłosz otrzymał Literacką Nagrodę Nobla, a jego twórczość uznano za potężny wyraz ludzkiego ducha i głęboką medytację nad ludzką kondycją. Kontynuował pisanie i publikowanie aż do śmierci 14 sierpnia 2004 roku w Krakowie.

Józef Piłsudski był wybitnym polskim dowódcą wojskowym, który odegrał kluczową rolę w historii Polski i Litwy. Jego nazwisko jest ściśle związane z Wilnem, które na początku XX wieku stało się centrum sporów politycznych i kulturowych między Polską a Litwą.
Józef Piłsudski urodził się w 1867 roku na terenie dzisiejszej Litwy, będącej wówczas częścią Imperium Rosyjskiego.

Wychował się w polskiej rodzinie i otrzymał wykształcenie wojskowe. W 1904 założył Polską Partię Socjalistyczną i stał się czołową postacią w walce o niepodległość Polski. W 1914 utworzył Legiony Polskie, które walczyły u boku armii austro-węgierskiej w I wojnie światowej.

Po wojnie Piłsudski został pierwszym marszałkiem Polski i odegrał kluczową rolę w powstaniu II RP w 1918 roku. Zaangażował się także w walkę o niepodległość Litwy od Rosji, która została osiągnięta w 1918 roku.
Jednak kwestia Wilna, miasta z dużą liczbą ludności polskiej, stała się głównym punktem spornym między Polską a Litwą. W 1920 r. wojska polskie pod dowództwem Piłsudskiego najechały Wilno i przejęły kontrolę nad miastem. Doprowadziło to do konfliktu z Litwą, która uznała Wilno za swoją stolicę.

Spór o Wilno trwał kilka lat, a Polska i Litwa uznały to miasto za swoje. W 1922 roku Liga Narodów przyznała Wilno Litwie, ale Polska odmówiła uznania tej decyzji i nadal okupowała miasto.
Konflikt o Wilno został ostatecznie rozwiązany w 1939 r., kiedy Związek Radziecki napadł na Polskę i przejął kontrolę nad Wilnem, które stało się częścią Litewskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Piłsudski zmarł rok wcześniej, ale jego spuścizna przetrwała jako symbol stosunków polsko-litewskich.

W latach po II wojnie światowej Wilno przeszło znaczące zmiany pod rządami sowieckimi. Wiele jego zabytkowych budynków zostało zniszczonych lub zmodyfikowanych, a miasto stało się ośrodkiem radzieckiego przemysłu i kultury. Jednak po uzyskaniu przez Litwę niepodległości od Związku Radzieckiego w 1990 r. podjęto starania o przywrócenie Wilnie dawnej świetności i zachowanie dziedzictwa kulturowego.

Dziś Wilno to tętniące życiem miasto o bogatej historii i zróżnicowanej populacji. Jest domem dla wielu zabytków, w tym Katedry Wileńskiej, Zamku Giedymina i Ostrej Bramy. Miasto ma również tętniącą życiem scenę artystyczną i kulturalną, z licznymi muzeami, galeriami i teatrami. Mimo burzliwej przeszłości Wilno pozostaje ważnym symbolem stosunków polsko-litewskich i świadectwem odporności ludzkiego ducha.

wilno przewodnik polski Józef Piłsudski 604x1

Dalej o Trokach…

karaimi na litwie

Historia

Troki są słynne z mieszkańców Karaimów (osób mówiących po turecku), którzy zostali zaproszeni do zamieszkania w XIV wieku. Pozostał do tej pory porkaraimski dom modlitwy w Trokach i domy wspólnoty, a także restauracje karaimskie, które serwują słynne nadziewane ciasto znane jako kibiny (kibinai).

Troki (lit. Trakai) – wspaniałe i historyczno fajne miejsce na odpoczynek od zgiełku stolicy Litwy. Odwiedzający mogą spacerować po pięknej okolicy lub popływać łodzią do jednego z wielu jezio. Troki są tylko 28 kilometrów na zachód od Wilna, stolicy Litwy. Ze względu na bliskość Wilna Troki są popularnym miejscem turystycznym. Godnym uwagi faktem jest to, że Troki zostali zbudowane i zachowane przez ludzi różnych narodowości. Historycznie żyły tu społeczności Karaimów, Tatarów, Litwinów, Rosjan, Żydów i Polaków.

troki przewodnik polski panorama 1080x1
troki przewodnik polski miasto 1080x1

Stare Miasto w Trokach znajduje się na zachód od Wilna, wśród wzgórz, lasów i jezior, i jest często odwiedzane przez mieszkańców i gości z zagranicy. Brzegi półwyspu, na którym znajduje się zamek, są obmywane przez jeziora Galvė, Totoriškės i Bernardinai (Luka). Słynące z pięknej scenerii i legendarnego zamku w Trokach miasto to było niegdyś kolebką litewskiej państwowości, ważnym ośrodkiem wojskowym i politycznym, siedzibą wielkich książąt litewskich i stolicą Litwy.

Zamek w Trokach

Budowa zamku na jednej z większych wysp jeziora Galvė rozpoczęła się w drugiej połowie XIV wieku. W tym samym czasie nastąpiła modernizacja Zamku Półwyspu. Początkowo zamek na wyspie miał elementy zarówno klauzurowe, jak i klasztorne. miał pałac książęcy w kształcie litery U i oddział zewnętrzny. Przypuszczalnie budowę zamku rozpoczął wielki książę Kęstutis, a zakończył na początku XV wieku jego syn Witold (Vytautas). Miał być fortecą i nigdy nie został zdobyty przez najeźdźców.

przewodnik po trokach
Historycznu muzeum, Troki, Litwa

Historyczny muzeum

Muzeum znajduje się w trzech średniowiecznych zabytkach architektury Litwy: zamkach na wyspie i półwyspie w Trokach oraz w zamku Medininkai, położonym w osadzie o tej samej nazwie, około 30 kilometrów na południowy wschód od Wilna. Administracja muzeum mieści się w zamku na półwyspie Troki, w odrestaurowanym budynku dawnego klasztoru dominikanów (ul. Kęstucio 4).

Karaimi

Karaimowie to najmniejszy naród w Turcji, który obecnie mieszkają na Litwie, wiekszosc w Trokach (Trakai). Język karaimski wywodzi się z rodziny języków tureckich zachodniej grupy Kipchak i jest zbliżony do języka Karachay-Balkar, Kumyk, a także do języka krymskiego tatarskiego. Język karaimski jest wciąż używanym językiem wśród karaimów na Litwie; jest używany przez Karaimów w życiu codziennym i w sprawach liturgicznych.

karaim troki wycieczki

6 odpowiedzi na “Wilno i Troki”

Bardzo dziękujemy za ciekawie spędzony czas w Wilnie. Pan Jarek spisał się na medal 🏅 Żałuję, że nie mogliśmy z nim spędzić więcej czasu. Wilno – przepiękne. Pan Jarek – człowiek z pasją. Z pewnością będziemy Was polecać naszym znajomym.

Witam. Bardzo dziękujemy Panu Jarkowi za pokazanie nam Wilna. Było bardzo ciekawie a wieloma rzeczami z historii Polski i Wilna, wręcz nas zaskoczył.
Ps. Jeszcz nigdy w ciągu jednej niedzieli nie byliśmy na tylu nabożeństwach:)
Pozdrawia grupa z Katowic.

Zwiedzanie z panem Jarosławem było w porządku, szczególnie jak ktoś był pierwszy raz w Wilnie i chciał trochę ,,ogarnąć” to piękne miasto. Mam nadzieję, że wkrótce tu wrócę. Pozdrawiamy pana Jarosława!

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.